How I almost screwed it up

Sometimes events happen to us that we don't plan for and when we expect them the least. I had such an experience two weeks ago that almost screwed up my future plans, made my heart stop for a minute or two but finally reemphasized my faith in Alchemist's memorable quote " If you want something with all your heart , the entire universe conspires to help you achieve it".

It was the 25th of May and I just finished an 18hour journey from Bangalore to Visakhapatnam. I was super excited , coz of my cousin's marriage and a chance to meet some of my relatives whom I haven't seen in a decade. Additionally, as I was going to vacate my house in Bangalore on 10th of June I took a major chunk of the luggage with me on the train. Thus it totaled to four bags, one of which was a travel suitcase. Six hours after I got off the train , in the comfort of my house I wanted to connect to the internet and was looking for my laptop.

Two seconds and the truth dawned on me. I forgot that bag in the train. I wouldn't have worried if it were only the laptop , but that bag contained my passports, my i20, undergrad transcripts and degree certificate, US visa interview letter and SEVIS fee receipt( which you can print only once). My mom started getting all teary eyed and was furiously praying to all the gods available. In that chaos she somehow remembered that my bro-in-law works for the Indian Railways in Bhuvaneswar , the place where the train was headed. We immediately called him up and sought his help.

In the meanwhile I rushed to the railway police and started bugging them to do something. For all the infamy that surrounds these people , they were actually nice. They called up their counterparts in Bhuvaneswar and told me that they would reach me on my mobile if they have some news. Meanwhile , my bro-in-law managed to contact the Ticket collector on the train and to my delight told me that he was able to find my bag. Twenty minutes later the police called me and the lady was overjoyed that they found the bag . Her exact conversation goes like this " Sir !! you are damn lucky. No one finds their bag in a train. You should thank your stars !!". I was moved by how helpful she was. An hour later my bro-in-law called me and we checked for all the documents. I was relaxed that everything was in order including the laptop.

Two days ago I finished my visa interview and y'day got my passport with the visa stamp. Looking at it , I just couldn't believe how lucky I have been. All is well that ends well.

PS : I just hope never to loose a bag again !!!

టీవీ లో వ్యభిచారం (ఒక వ్యాఖ్యానం)...

ఈ మధ్యన గొల్లపూడి గారి ఒక వ్యాసం చదివాను. వివిధ వార్తా మాధ్యమాలలో సంభవిస్తున్న మార్పుల గురించి వారు అతి చక్కగా వారి భావాన్ని వ్యక్తీకరించారు. చదువర్లు ఆ వ్యాసాన్ని ఇక్కడ చూడొచ్చు http://www.koumudi.net/gollapudi/041811_gundayya_katha.html. అయితే గొల్లపూడి గారికి కొన్ని భావాలు ఉన్నట్టే నాకు కూడా కొన్ని ఆలోచనలు , ఒక దృష్టికోణము ఉన్నాయి. వారు ప్రస్తావించిన అంశం గురుంచి నేను చాల రోజుల నుంచి అలోచిస్తునాను. ఉదాహరణకు ఏదో టి.వి ఛానల్ లో ఒక డాన్సు ప్రోగ్రాం ప్రసారమవుతోంది. అందులో పాల్గొన్నవారి నృత్యప్రదర్శన కన్నా వారు ఒకరిని ఒకరు బూతు మాటలతో తిట్టుకోడమే కనిపిస్తూ ఉంటుంది. దీనినే గొల్లపూడి గారు వ్యభిచారమన్నారు. వారి వ్యాసం లో టి.వి చానల్స్ వారికి ఇటువంటి కార్యక్రమాల కన్నా సమాజానికి పనికొచ్చే కార్యక్రమాలు ప్రసారం చేస్తే బాగుటుందని సూచన. అయితే వ్యభిచారం అనేది నాణానికి రెండు వైపులలాంటిది. రెండు చేతులు లేకుండా చెప్పట్లు , అగ్గి లేకుండా పొగ ఎలా రావో, ఈ వ్యభిచారాన్ని ఇష్టపడే వాళ్ళు లేకుండా వ్యభిచారం చేసేవాళ్ళు కూడా ఉండరు. ఏ సాని నా ఇంటికి రా అని చెప్పదు, వెళితే వద్దు అనదు. ప్రపంచం మొత్తం డబ్బు చుట్టూ తిరుగుతున్నప్పుడు వాళ్ళు కూడా ఏదో ఒక పని చెయ్యాలి. ఎకనామిక్స్ భాష లో చెప్పాలంటే ఇది supply and demand సిద్ధాంతం. కొనేవాళ్ళు ఉన్నంతవరకు అమ్మే వాళ్ళు ఉంటారు. ఈ సందర్భం లో నాకు ప్రేమాభిషేకం చిత్రం లో జయసుధ గారి మాటలు గుర్తు వస్తునాయి. ఎవరికీ నచ్చితే వారు రావొచ్చు , వారి తహుత బట్టి వారి ధర ఉంటుంది అనే మాటలు ఈ సందర్భానికి సరిపోతాయి.

ఇక టీవీ విషయానికి వస్తే , నా చిన్నప్పుడు ఇటువంటి కార్యక్రమాలు చూసి ఎరుగను. అందరు నేను పెరిగినట్టుగానే ఆంజనేయ, శ్రీ కృష్ణ వంటి కార్యక్రమాలు చూడాలి అని కూడా చెప్పను. అయితే మా ఇంట్లో నే ( నేను ఇప్పుడు మా స్నేహితులతో ఉంటునాను) ఈ డాన్సు కార్యక్రమాలకి వీరాభిమానులు ఉన్నారు. వారికి టీవీ లో ఎవరయినా కొట్టుకొంటే సరదా. ఒకరు ఇబ్బంది పడుతూ ఉంటే చూసి ఆనందించడం మానవ నైజం అని ఎక్కడో చదివాను , మా ఇంట్లో చూస్తూ ఉంటాను (అప్పుడప్పుడు). MTV Roadies , ఈ రోజులలో గాంధీ గారి గురుంచి తెలియని భారతీయులు ఉంటారేమో కాని ఈ కార్యక్రం గురుంచి తెలియని వారు మాత్రం ఉండరు. ఆ ప్రోగ్రాం వచ్చే గంట లో అర గంట అంతా బీప్ బీప్ మనే శబ్దాలే. అయితే నా స్నేహితులకి , ఇప్పుడే ప్రాయం లో ఉన్న పిల్లలకి చాలా తేడా ఉంది. ఎలా అయితే గొల్లపూడి గారు ప్రస్తావించిన కార్యక్రమాన్ని చుసిన పెద్దవాళ్ళు "సరేలే ఈ టీవీ వాళ్ళకి ఇలా వాగడం తప్ప ఏమి రాదు" అనుకొంటారో , మా freinds కూడా దాన్ని అక్కడే వదిలేస్తారు. జీవితానికి , ఒక టీవీ కార్యక్రమానికి మధ్యలో గీత గీయడం వారికి తెలుసు. అయితే 13-14 ఏళ్ల వయసులో ఉన్న పిల్లలు , తర్కించే శక్తి , జ్ఞానం లేని వాళ్ళ సంగతి ఏమిటి ? ఇక్కడ తప్పు , టీవీ వాళ్లదా లేక అటువంటి కార్యక్రమాలని విశిదీకరించి చెప్పని పెద్దవాళ్ళదా ? నన్ను అడిగితే పెద్దవాళ్ళదే అంటాను.

విచక్షణ, తర్కం అనేవి చూసి నేర్చుకొనేవి. ఇవి ప్రతి సమాజానికి ఆ సమాజపు విలువలని బట్టి మారుతూ ఉంటాయి. America వాళ్ళ ఆలోచనా విధానం వారి జీవన సరళి కి సరిపోతుంది. ఈ రోజు మా రూంమేట్స్ ఈ కార్యక్రమాలని చూసి కూడా వాటి ప్రభావానికి లోనుకాకపోవడం వారికి ఇంగితజ్ఞానం నేర్పించిన వారి తల్లితండ్రుల కృషి కి నిదర్శనం. ఇటువంటి కార్యక్రమాలు , విలేఖర్లు ఉంటూనే ఉంటారు. ఈ రోజులలో ప్రతీది వ్యాపారమే. అటువంటప్పుడు వారిని నిందించి ప్రయోజనం ఏంటి ? ఎప్పుడు గుర్తుంచుకోవాల్సింది --- మన కర్మలకి మనమే కర్త. ఎటువంటి వార్తనైనా తర్కించి మంచిని చెడుని వేరు చెయ్యగలిగే తెలివిని మన పిల్లలకి కలిగించాలి .......

What vizag means to me.

Visakhapatnam (vizag), my hometown is a place that is caught up in the wheels of development. I fondly remember the scenic beauty that surrounded my house 15 years ago - the chance to watch the sun rise and set in the hills , a couple of miles away from my house. Today, four apartment complexes surround my house and the distance my gaze can travel is highly limited. While mornings used to be a calm affair during my childhood, these days I wake up to the honking of the automobiles at 6 in the morning. Offices of WIPRO and Satyam, shopping malls and multiplex theaters are a testament to the fervor with which Vizag is trying to modernize itself. In spite of all these developments the city still retains the old charm, that keeps me in love with it. Be it the old grocery shop across the road that hasn't changed in the last twenty years or the morning bells from the temple down street or the afternoon and evening prayers from the masjid nearby my house. You can still go to the old vegetable vendor pushing the cart and ask for some kosaru (something in a tiny quantity that is given free for the purchase). Coming back to relive these small memories of my childhood is what I desperately long for.

However, a huge part of what makes vizag special to me is my family. My parents are not just parts that complete a circle but are also foundations for a way of life. Travelling is not a new thing for me and having traveled abroad quite a few times over the last four years , I can feel a big change in my lifestyle. For a kid from the small sleepy town of vizag, such experiences can have the negative effect of developing a false pretense and attitude. My parents negate such an effect. For them I remain the same inspite of what I achieved and what I have become. Whenever I am home my mother expects me to take bath before heading for breakfast. My father's constant arguments about how I should be praying to god daily or visit a temple once a week are small things that keep me tied to the roots. Their ability to look at life in a different perspective and use philosophy to get a clearer picture of various aspects amazes me. In a way , they keep me grounded and show me who I really am.

I see myself split in two parts. One that enjoys the coffee at Starbucks or a movie with friends at one of Bangalore's multiplexes. But the other side desperately longs for the tea and biscuit at home , along with the numerous delicacies that my mom can make. I am sure it is the same with most people of my generation. There will undoubtedly come a time when this balancing act of my parents diminishes. When they pass out of this world , they not only take away their presence that kept me in check but also leave a great void that is too deep to fill. I might not return to Vizag and might never experience the old and no nonsense lifestyle they provided, I might never be able to tell them how I truly felt, but I will be way too grateful for their presence, the experiences, memories, knowledge and the support they provided. I just hope they know it.

PS : Inspired by my two lives by Jumpa Lahiri.